එක්දහස් නමසිය තිස්පහ අවුරුද්දේදී උපන් ජිනදාස මේ ගෙවන්නේ හැත්තෑ හතර වැනි වියයි. පෙනුමින් ඔහු තවමත් මැදිවියේ අයකු මෙනි. පෙනුම කෙසේ වෙතත් ඔහු තරුණයකු මෙන් ජවසම්පන්නය. ක්‍රීඩා පිටියට අවතීර්ණ වූ විට ඔහු දක්ෂ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයෙකි.
වයස අවුරුදු දොළහේදී පමණ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට යොමු වූ ඔහු තවමත් පිටියේ ක්‍රීඩා කරන්නෙකි. ක්‍රීඩාව ඔහුගේ ඇඟේ ම ඇත්තේ ය. කලක් ජාතික කිරි මණ්ඩලයේ රියදුරෙකු වශයෙන් රැකියාව කළ ඔහු පසුව තමන්ගේ ම ටැක්සියක සේවය කළේ ය.
ජිනදාසට වොලිබෝල් කියූ විට ඊට එහා දෙයක් නැත. ඔහු ඒ තරමටම ක්‍රීඩාවට ආසා කරන්නේ ය. උනන්දු වන්නේ ය. ආදරය කරන්නේ ය.
“පාසල් කාලේ ඉඳලම මම ක්‍රීඩා කළා. මම තරුණ කාලේ තිස්ස ක්‍රීඩා සමාජයට සම්බන්ධ වුණා. ඒ කාලේ අපේ කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවේ ජිනදාස සිරිවර්ධන කියන මහත්මයා.
1956 අවුරුද්දේ අපි ගාලු දිස්ත්‍රික් ශූරතාව දිනා ගත්තා. එදා තරගයේ හොඳම ක්‍රීඩකයා වුණේ මම. අවුරුදු හත අටක් මම තිස්ස කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවා. කිරි මණ්ඩලේ සේවය කරන කාලේ කිරිමණ්ඩල වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ සෙල්ලම් කළා. ගමේ ආවදාට ගමේ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කළා. අපේ අම්මලා තාත්තලා උනත් කිසිම විරුද්ධත්වයක් දැක්වූයේ නෑ. අදටත් මගෙ බිරිය අකමැති නැහැ මම සෙල්ලම් කරනවට.”
ඔහු ජීවිතය ගෙවන්නේ සැහැල්ලුවෙනි. ඔහු කුමන රාජකාරිය කළ ද දිනපතා ක්‍රීඩා කරන්නේ ය. ඔහු සමඟ තරුණයෝ මෙන් ම බාල ළමයි ද සෙල්ලම් කරන්නෝ ය. ඔහුගේ පුතා හා මුනුබුරාද මේ අතර වේ.
කිරි මණ්ඩලයේ රියදුරු රස්සාවෙන් ඉවත් වූ පසු ඔහු කලක් රාජ්‍ය ඉංජිනේරු ආයතනයේ ද රියදුරකු ලෙස සේවය කළේ ය. ඉන්පසුව ඔහු තමන්ගේ ම කියා වාහනයක වැඩ කළේ ය. කොහේ කොතැන රැකියාව කළ ද ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව අමතක කරන්නට බැරි විය. ඇල්පිටිය පළාතේ වොලිබෝල් ලෝලීන් අතර ‘පොඩි ජිනේ’ නමින් ප්‍රසිද්ධ ඔහු අපූරු චරිතයකි.
අප පොඩි ජිනේ හමුවීමට ගියදා බාල දියණියන් දෙදෙනා නිවසේ සිටියෝ ය.
“අපිට අපේ තාත්තා ගැන ආඩම්බරයි” ඔවුහු එක හඬින් කීහ.
“එක දවසක් මම බස් එකේ ගමනක් ගිහිල්ලා එනවා. ඒ එනකොට අපේ තාත්තා පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා. මේක දැකපු ඉස්කෝලේ යන ළමයි දෙන්නෙක් කතා වෙනවා.
“අන්න බලහං අර සීයා වොලිබෝල් ගහනවා. ගෙදර ගිහිල්ලා මඤ්ඤොක්කා ගහක් හිටෙව්ව නම් ඔයිට වඩා හොඳ නැද්ද කියලා. මට දුකක් හිතුණා අනේ මෙහෙම කියන්නේ අපේ තාත්තට නේද කියලා. ඒත් මට සතුටකුත් දැනුණා අපේ තාත්තා තාම සෙල්ලම් කරනවනේ කියලා. අපේ තාත්තා හරිම නිරෝගීයි.
දරුවන් විදේශගත වූ පසු මහගෙදර සිටින්නේ වියපත් යුවළ පමණි. ඔවුන් දෙදෙනා ජීවිතය ගත කරන්නේ සැහැල්ලුවෙනි. සතුටෙනි. වත්ත පිටියේ වැඩ කරන ඔවුහු එදිනෙදා නිවසට අවශ්‍ය එළවුළු ආදිය වගා කරගනිති.
“ඉස්සර නම් අපි තේ කොළ ටිකත් ගෙදරමයි හදාගත්තේ. අපිට කුඹුරු තියෙනවා. මෙච්චර කාලෙකට අපි හාල් කඩෙන් ගෙනල්ලා නැහැ. වත්තේ එළවුළු මිරිස් ආදිය වවාගෙන තියෙනවා. පොල්තෙල් ටික ගෙදර හිඳගන්නවා.
ජිනදාස ගේ බිරිය අමරා දසනායක පවසන්නීය.
ඇය මැහුම් ගෙතුම්වලට දක්ෂය. දරුවන් නිවසේ නැති කල ඇය පාළුව මඟහරවා ගත්තේ මැහුමක ගෙතුමක යෙදීමෙනි.
කොළඹට වී රැකියාව කළ ජිනදාස අසූව දශකයේ මැද භාගයේ ගමට ආවේ ය. එකල ඔහු රියදුරු රැකියාව කළේ ගමේ ය. මේ කාලයේදී ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව කිරීමට වඩ වඩාත් අවස්ථාව ලැබිණි.
ඔහු තිස්ස ක්‍රීඩා සමාජයෙන් පසුව මිරිස්වත්ත සිංහ ක්‍රීඩා සමාජය සමඟ කටයුතු කරන්නට පටන්ගත්තේ ය. ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ නීති රීති හොඳින් මතකය. හවසට පිට්ටනියේ දී බාල ළමයි ඔහුගෙන් ගුරු උපදේශ ගනිති. ඔහු යෞවනයන් හා කරට කර ක්‍රීඩා කරන්නේ ය.
“මම කොහේ ගියත් හැන්දෑවේ පහ වෙනකොට ගෙදර එනවා. ඒ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරන්න. ඉස්සර මම ගමේ අවුරුදු උත්සවවල දිව්වා. දැන්නම් දුවන්න යන්නේ නැහැ. ඒත් මට පුළුවන්කම තියෙනතුරු මම ක්‍රීඩා කරනවා. මේ ළඟදී මම ළමයි එක්ක ගමනක් ගියා. පුළුවන් තරම් උත්සාහ කළා පහට කලින් ගෙදර එන්න. ඒත් බැරි වුණා. මගෙ හිතට හරිම දුකයි.”
ඔහුට ඒ තරමටම ක්‍රීඩාව ඕනෑ ය. වයස අවුරුදු හැත්තෑ හතරක් වුව ද ක්‍රීඩාව කෙරෙහි ඇති ඇල්ම එදා වගේ ම ය.
“මගෙ ඇස් හොඳින් පෙනෙනවා. දෙයියනේ කියලා මට ලෙඩක් නෑ. සමහර අයට මේ වයසට දියවැඩියාව, ප්‍රෙෂර් එක, කොලොස්ටරෝල්... රටේ නැති ලෙඩනේ.
මට එහෙම ලෙඩ නෑ. ඉඳලා හිටලා හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුණොත් ඇරෙන්න. මා කවදාවත් අරක්කු සිගරට් බිව්වේ නැහැ. මා සෙල්ලම් කරලා ගෙදර එනකොට නෝනා මට කොත්තමල්ලි, වෙනිවැල්ගැට, පොල්පලා ආදි බෙහෙත් වර්ග තම්බලා දෙනවා. මං විශ්වාස කරනවා මගේ නිරෝගීභාවයට හේතුව හැමදාම ක්‍රීඩා කරන එක කියලා.
ඒ වගේ ම මම වත්ත පිටියේ කුඹුරුවල වැඩ කරනවා. මගේ හිතේ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න නැහැ. මම කාගෙවත් කරදර මගෙ හිතට දාගන්නේ නැහැ.
දරුවන්ගෙන් වුණත් මට කරදරයක් නෑ. ඒගොල්ලෝ අද හොඳ ජීවිත ගතකරනවා. මගෙ බිරියට මම ස්තුති කරන්න ඕන. ඇය නිසා තමයි අද මට මෙච්චර සැහැල්ලුවෙන් ඉන්න පුළුවන්කම ලැබිලා තියෙන්නේ. අපි දෙන්නා තරහා වෙන්නේ රණ්ඩු කරන්නේ නැහැ. සමහර දිනවල මම පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා බලන්න ඇයත් එනවා.”
ඔබ ගමනක් යන්න ගියත් වොලිබෝල් ක්‍රීඩා කරන තැනක් දැක්කොත් නතර වෙනවා කියන්නේ? අපි ඇසුවෙමි.
ඔහුට සිනහ නැඟුණේ ය...” මෙහෙමයි. මේ ඇල්පිටියේ මම ක්‍රීඩා නොකරපු පිට්ටනියක් නැති තරම්. එහෙම පිට්ටනියක් තියෙනව නම් ඒක මේ ඊයේ රෑ හදපු පිට්ටනියක් වෙන්න ඕන. ඒ වගේ ම හැමෝම මා අඳුනනවා. මම කොල්ලා කාලේ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනකොට හැමෝම කෑගැහැව්වේ “පොඩි ජිනේ” කියලා. අදටත් මට කතා කරන්නේ පොඩි ජිනේ කියලා.
පොඩි ළමයි “ජිනේ සීයා” කියනවා. තරුණයෝ “ජිනේ මාමා” කියනවා. සමහරු “ජිනේ අයියා” කියනවා. මේ මොන නමින් කතා කළත් මං හිතාගෙන ඉන්නේ මම තාම තරුණයයි කියලා.
වත්ත පිටියේ වැඩ නැති වෙලාවට යම් යම් වුවමනාවලට මං ටවුන් එකට එහෙම යනවා. ඒ යනකොට පිට්ටනියක වොලිබෝල් සෙල්ලම් කරනවා දැක්කොත් එතැනටත් යනවා. ටිකක් වෙලා බලාගෙන ඉඳලා පොඩ්ඩක් සෙල්ලම් කරලා යනවා. ඒක දැන් මට පුරුද්දට ගිහිල්ලා. වොලිබෝල් මගෙ ඇගේ ම තියෙනවා. ඒ මට හිතෙන හැටි.
ඔහු යෞවනයකු කාලේ කොළඹ රැකියාව කරද්දී බොහෝ තරුණයෝ ඔහුට රැවටුණහ.
“ඇත්ත. හුඟක් වෙලාවට අපේ නැසීගිය ගායන ශිල්පි මිල්ටන් පෙරේරා මහතා කියලා මට තරුණයෝ රැවටෙනවා. අද කාලෙයි ඒ කාලෙයි බලද්දී කොච්චර වෙනස් ද කියලා හිතෙනවා.
ඒ කාලේ ටැග්සියක වැඩකරලා එක හයර් එකකට ලැබෙන්නේ ඉතාම සුළු මුදලක්. ඒ කාලේ මීටරය කඩල තමයි හයර් එකට මුදල් අය කරන්නේ. ඒත් දැන් ලැබෙන මුදල වැඩි වුණත් වියදම වැඩියි.
මං මගෙ දරුවන්ට ඉගැන්නුවේ ලොකු මහත් කළේ ඒ රස්සාවෙන්. වොලිබෝල්වලට ඇබ්බැහි වුණා කියලා මං කවදාවත් මගෙන් පවුලට කෙරෙන්න ඕන යුතුකම් පැහැර හැරියේ නැහැ. අපේ ගමේ තිබෙනවා වැඩිහිටි සමිතියක්. මම ඒ සමිතියේ සාමාජිකයෙක්. අවුරුදු හැටෙන් ඉහළ වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ මමත් සෙල්ලම් කරනවා.
ඔහු දවස ආරම්භ කරන්නේ වත්තපිටියේ වැඩ කිරීමෙනි. ඔහුගේ දවස ගෙවෙන්නේ හැන්දෑවට වොලිබෝල් පිටියට යෑමෙනි. ක්‍රීඩාව ඔහු තුළ සංයමයක් ඇති කළේ ය. නිරන්තරවම ක්‍රීඩාව සමඟ රැඳි සිටින ඔහුගේ ජීවිතය නිරෝගී වූයේය.
ඔහු අද මෙන් හෙට ද ක්‍රීඩා කරනු ඇත. දෑත් දෙපා වාරු නැතිවන තුරුම ඔහු වොලිබෝලය සමඟ හැප්පෙනු ඇත.
No comments:
Post a Comment