ලාංකේය වොලිබෝල් පිටියේ ක්‍රීඩකයකු - පුහුණුකරුවකු ලෙස සුවිශාල භූමිකාවකට පණපොවන සමන්සිරි සෙනෙවිරත්න සමඟ කළ කතාබහට වෙන්කළ ඉඩකඩයි මේ.
වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව හා බැඳුණු දීර්ඝ ඉතිහාසයක් ඔබටත් උරුමයි. ඒ දිහා හැරිලා බලනකොට මොනවද හිතෙන්නේ?
ඔව්. අවුරුදු 20 - 25 ක වගේ දීර්ග ඉතිහාසයක් තියෙනවා. අපේ කාලයේ පාසල් වොලිබෝල් එක්ක බලනකොට අද දියුණු තත්ත්වයක තියෙනවා.
අපේ කාලයේ ගත්තොත් මෙච්චර පහසුකම් තිබුණේ නෑ. අපි සාග් ක්‍රීඩා උළෙලේ රිදී පදක්කම දිනාගෙන තියෙනවා. ආසියානු මට්ටමේ කතාබහට ලක්වන විදියට අපි උඩට ඇවිත් තියෙනවා.
මට මතකයි ඒ දවස්වල ඔය මොකක් හරි බස් එකක එල්ලිලා ඇවිත් මැච් ගහනවා. සුගතදාස පිට්ටනියත් දැන් වාගේ හම්බවෙන්නේ නෑ. මොනවා වුණත් මේ කටුක ඉතිහාසය චරිත රත්වත්තේ මහත්තයාගේ කාලයේ තමයි වෙනස් වුණේ. තරුණ සේවා ග්‍රවුන්ඩ් එක පවා කලාතුරකින් හම්බ වුණේ. හැබැයි මේ හැම දෙයක්ම එක්කම දැන් අයට වඩා අපට ලොකු උනන්දුවක් තිබුණා.
ඔබේ පාසල් කාලය?
ඉස්සෙල්ලාම ගියේ කොස්වාඩිය විද්‍යාලයට. ඊට පස්සේ මහවැවට ගියා. මගේ වොලිබෝල් ජීවිතය පටන් ගත්තේ නාත්තන්ඩිය ධම්මිස්සර විද්‍යාලයෙන්. ඒ කාලයේ පාසල් මට්ටමේ ශූරතා රැසක් දිනාගෙන තියෙනවා. 1989 දී වසරේ දක්ෂතම ප්‍රහාරකයා වුණා. 1988 - 93 දක්ෂතම ක්‍රීඩකයා වුණා.
පාසල් කාලයෙන් පස්සේ පූගොඩ ටෙක්ස්ටයිල්ස්, පොලිසියේ කාලයක් හිටියා. මගේ වොලිබෝල් ජීවිතයේ ලොකුම පිම්ම පැන්නේ ජාතික ගමනාගමන මණ්ඩලයෙන්.
ඊටත් පස්සේ අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශයට සම්බන්ධ වුණා. මම ඉගෙන ගත්ත ධම්මිස්සර පාසලට ම ආවා ගුරුවරයෙක් විදියට. ඔය අතර විදේශගත වෙලා හිටියා. 2006 දී ආයෙත් ඇවිත් වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට සම්බන්ධ වුණා.
ශාන්ත සේවියර් විද්‍යාලයේ වොලිබෝල් පටන් අරගෙන අවුරුදු හතක් වගේ කෙටි කාලයක්. 2010 දී ඉස්කෝලේ වොලිබෝල් පටන් ගන්නකොට ක්‍රීඩාවක් විදියට ඉස්කෝලේ වොලිබෝල් තිබුණද?
ශාන්ත සේවියර් විද්‍යාලයේ පියල් ජයතිලක පියතුමා ගෙදරට ඇවිත් මට කතා කළාම ඉස්කෝලේ වොලිබෝල් බාර ගන්න කියලා. ඒ ආරාධනාව පිළිගත්තා. මම වොලිබෝල් බාර ගන්නකොට ග්‍රවුන්ඩ් එකක්වත් හරියට තිබුණේ නෑ. අපට හම්බවෙච්ච තැන සුද්ධ කරලා තමයි ග්‍රවුන්ඩ් එකක් එහෙම හදාගෙන වොලිබෝල් පටන් ගත්තේ. ඇත්තට ම මම එනකොට ඉස්කෝලේ වොලිබෝල් තිබුණේ නෑ.
ශාන්ත සේවියර් විද්‍යාලයේ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට ඔබ අත ගහලා යන්තම් අවුරුදු තුනක් ගෙවෙන කොට ජාතික පාසල් ක්‍රීඩා උළෙලේ 15 න් පහළ අනුශූරයෝ වෙනවා. මේ අනුශූරතාව කොහොමද ඉදිරි ගමනට රුකුලක් වුණේ?
මේ අනුශූරතාවත් එක්ක ඉස්කොලේ වොලිබෝල් ගැන ලොකු කතාබහක් ඇති වුණා. මේ තරගාවලිය දක්ෂ ක්‍රීඩකයක් මතු වුණා. ඒ දිනේෂ්.
ඒත් එයා දැන් අම්මා - තාත්තා එක්ක ඉතාලියේ පදිංචි වෙලා ඉන්නේ. එයා ඉතාලියට ගියාට පස්සේ ආවේ නෑ. අද හිටියා නම් ජාතික කනිෂ්ඨ කණ්ඩායම අනිවාර්යෙන්ම නියෝජනය කරනවා.
හැබැයි එයා ගියා කියලා අපි පසුබට වුණේ නෑ. තව තවත් ළමයි උන්නදු කරගෙන අම්මලා තාත්තලා ගුරු මණ්ඩලය විශේෂයෙන් ආදි ශිෂ්‍ය සංගමය සම්බන්ධ කරගෙන වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් ලොකු කැපකිරීමක් කරලා මේ ගමන ආවා. පාසල් අධ්‍යාපනයට කිසිම වෙලාවක බාධාවක් වෙන්නේ නැති විදියට පුහුණු කාල සටහන් හදාගෙන ක්‍රමානුකුලව වැඩ කර ගෙන යනවා.
මේ ගෙවීයන වසර ලාංකේය පාසල් වොලිබෝල් පිටියේ සුවිශේෂි සටහනක් තබන්නට ශාන්ත සේවියර් විද්‍යාල සමත් වෙනවා. පාසල් වොලිබෝල් පිටියේ ශූරතා හයෙන් පහක් දිනාගන්නවා. අපේ අටුවාටිකා නැතුව ඔබේම වචනවලින් මේ යෝධ පිම්ම ගැන කතා කළොත්?
මේ ගෙවී යන අවුරුද්ද මගේ පාසල් පුහුණුකාලයේ වාසනාවන්තම කාලය. මේ අවුරුද්දේ පාසල් ශූරතා පහක් දිනා ගන්න අපට පුළුවන් වුණා. අපි මේ ජයග්‍රහණ හිමිකර ගන්නේ ලොකු කැපකිරීම් කරලා.
ළමයි පවා ලොකු කැපකිරීමක් කරනවා. සතියක දවස් හතරක් පුහුණුවීම් කරනවා. ළමයින්ට මේ දවස්වලට අම්මලා - තාත්තලාම පෝෂණීය ආහාර වේලක් සකසා දෙනවා. මමත් විශ්වාස කරන දෙයක් තමයි පුහුණුවීම් අතරතුර හොඳ පෝෂණීය ආහාරවේලක් ලබා ගන්න ඕනා.
මේ පාසලට එන ළමයි ගෙන් වැඩි පිරිසක් එන්නේ පාපැදියෙන්. ඉතිරි ටික දෙනා කිලෝමීටර් දෙක තුනක දුරක ඉඳලා එන්නේ. අපිට හැම දෙයක්ම අභියෝගයක් තමයි. විද්‍යාල විදියට ගත්තම ධම්මිස්සරය, ජෝශප් වාස්, දවිසමර, විජයබා, රාජසිංහ වගේ විද්‍යාලවලින් ලොකු අභියෝගයක් එල්ල වෙනවා. වයඹ පළාතේ ගත්තත් ධම්මිස්සරය සහ ජෝශප් වාස් විද්‍යාලය හුඟක් ප්‍රබලයි. මේ දේම තමයි මම අභියෝග විදියට සලකලා වැඩ කරන්නේ.
පූර්ණ අධිෂ්ඨානයකින් තමයි මම හැම වෙලාවේම වැඩ කරන්නේ. ඒ අපට පුළුවන් කියන තැනින්. මම ළමයින්ටත් කියන්නේ අපට ජය ගන්න පුළුවන් කියලයි.
පිට පාසල්වල දක්ෂයෝ මේ ජයග්‍රහණ පසුපස නොමැතිවීමත් විශේෂත්වයක් නේද?
වෙන ඉස්කෝලවල නම් වෙන්නේ වටේම ඉන්න හොඳම ළමයි ටික එකතු කරගෙන ටීම් එක හදා ගන්න එක. මම නම් කියන්නේ පුහුණුව තමයි වඩා වැදගත් දේ. වෙන පාසලක් පැය දෙකක් පුහුණු කරනකොට මම කිසිම බාධාවක් නැතුව පැය හතරක් පුහුණුවීම් කරනවා.
පුහුණුවට එන ළමයි අහකට දාලා තරගයකට පිටින් ළමයි දාලා ක්‍රීඩා කරන කොට අම්මලා - තාත්තලාටත් හිතට අමාරුයි. මම මේ හැම දෙයක් ම හිතේ තියාගෙන ඒ අයගෙත් ආශිර්වාදය ඇතුව තමයි පිටියට යන්නේ. මම හිතන්නේ අපේ ජයග්‍රහණවල රහසත් ඒකම තමයි.
මේ වගේ ගමනක් තනියම යන්න බැහැනේ. විදුහලෙන් වගේ ම දෙමාපියන්ගෙන් සහ ඔබේ නිවෙසින් පවා සහයෝගය තියෙන්න ඕනා?
මම අපේ ගෙදරින් ම පටන් ගන්නම්. බිරිඳ ගෙන් මේ ගමනට ලොකු සහයෝගයක් ලැබෙනවා. ගෙදර මට කරන්න වැඩක් නැති තරමට ම බිරිඳ ඒ හැම දෙයක්ම බලා ගන්නවා. එයාත් ක්‍රීඩිකාවක්. ක්‍රීඩා ගුරුවරියක්. ඒ වගේම විදුහල්පතිතුමා, ක්‍රීඩා බාර ගුරුතුමා ගෙන් ලොකු සහයෝගයක් ලැබෙනවා. ඒ වගේම ළමයිගේ අම්මලා - තාත්තලා ගෙන් ලැබෙන සහයෝගයත් අමතක කරන්න බෑ. මේක ඉස්කෝලේ වැඩක් වුණාට තම තමන්ගේ දේවල් විදියට අරගෙන තමයි ඔවුන් සහයෝගය දක්වන්නේ.
පහසුකම් නැතුව මේවගේ ගමනක් යන එක ලෙහෙසි නෑ. කොහොමද මේ අභියෝගය ජය අරගෙන තියෙන්නේ?
අපි පහසුකම් නැතුව ම තමයි මේ ගමන පටන් ගත්තේ. හැබැයි අපි දන්නවා මේ කිසිම දෙයක් නැති වුණත් යන්න ඕනා තැන කොතැන ද කියලා.
ඉස්කෝලේ ඉඳලා කිලෝ මීටරයක් විතර දුරින් තමයි වෙරළ තියෙන්නේ. මගේ පුහුණුවේ අනිවාර්යය අංගය විදියට බීච් පුහුණුවීම් කරනවා. හුඟක් අය බීච් පුහුණුවීම් කරනවා අඩුයි. අතේ දුරින් තියාගෙන බීච් පුහුණුවීම් කරන්නේ නැත්නම් ඒක පාඩුවක්. පාසල් තරගාවලිය ආරම්භ වුණාම කොට්ඨාශ, කලාප, පළාත්, සමස්ත ලංකා එනකොට තරග කාන්ඩ හතරක් තියෙනවා. බීච් පුහුණුවීම් වලදී ළමයින්ට හොඳට දරා ගැනීමේ හැකියාව තියෙනවා. ඒ වාගේම ජනමාධ්‍යවල මේ ළමයි ගැන කතාබහ කරනකොට ක්‍රීඩාවට එතරම් ළංවෙලා නැති පිරිස් පවා උදව් කරන්න ඉදිරිපත් වෙනවා. මේ අපේ ගම, ගමේ ඉස්කෝලේ කියලා.
ජනාධිපති රන් කුසලාන වොලිබෝල් තරගාවලියේ කොස්වාඩිය විජය කණ්ඩායමේ ජයග්‍රහණ අතර ඉදිරියෙන් ම ඔබේ නමත් කියවෙනවා. ඒක අමතක කළොත් ලොකු අඩුවක් වෙනවා?
අනිවාර්යෙන්ම, පාසලේ වොලිබෝලයට සම්බන්ධවෙලා ඉදිරියට යනකොට සමන්සිරි සෙනෙවිරත්න කියන පුහුණුකරුවා සමාජයට එන්නේ කොස්වාඩිය විජය කණ්ඩායම හරහා. ඒ ජනාධිපති රන් කුසලාන වොලිබොල් තරගාවලියෙන්. අප දැනට ජනාධිපති රන් කුසලාන තරගාවලියේ ක්‍රීඩා කළ අටවතාවෙන් හත්වතාවක්ම ශූරතාව දිනා ගෙන තියෙනවා.
මේ කණ්ඩායම වටා හුඟක් ක්‍රීඩිකාවන් අත්වැල් බැඳ ගත්තා. ඔවුන් ලබා දුන් ධෛර්යය – ශක්තිය නිසා තමයි කොස්වාඩිය විජයට අද මෙතරම් ඉහළින්ම ඉන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නේ. අපි හැමදාම පුහුණුවීම් නොකළත් තරගාවලියකට සූදානම් වෙන කොට ලැබෙන අවස්ථාවලදී පුහුණුවීම් කරලා අපේ ඉලක්කයට යනවා. ජාතික කණ්ඩායමට ක්‍රීඩා කරන අයත් ඉන්න නිසා මේ ගමන පහසු වෙලා තියෙනවා.
තරගයකට කණ්ඩායම සමඟ පිටියට යන්නේ ඔබේ මනස හිස්කරගෙනද? පුරවාගෙනද?
මම හැම වෙලාවේම ධනාත්මකව හිතන කෙනෙක්. අපිට පුළුවන් කියන තැන ඉඳලම තමයි තරගයට යන්නේ. පුහුණුකරුවෙක් විදියට මම වැටුණොත් ඔක්කෝම ඉවරයි කියලයි හිතන්නේ.
අපි විදේශ තරගවලට ගියත් කනිෂ්ඨ සහ ජ්‍යෙෂ්ඨ කණ්ඩායම්වලට මම කියන්නේ අපට පුළුවන්, අපි හොඳට පුහුණුවීම් කරලා තියෙන්නේ කියලයි. අපි මානසිකව වැටුණොත් කිසිම විදියකට ඉස්සරහට යන්න ලැබෙන්නේ නෑ.
වොලිබෝල්, හුළං පුරවාපු බෝලය, නෙට් එක, කණු දෙක, සෘජු කෝණාස්‍ර ක්‍රීඩා පිටිය මේ දේවල් ඔබට කියලා දුන්න ලොකුම පාඩම මොකක්ද?
තියුණු ඇසක් තියෙන්න ඕනා. තීරණයක් ගන්න කාලයක් නැති වුණත් ක්ෂණික තීරණයක් ගැනීමේ හැකියාව තියෙන්න ඕනා.
හැම කෙනෙක්ම හැම වෙලාවෙදිම සූදානමින් ඉන්න ඕනා කියන පාඩමත් මේ භූමියෙන් ඉගෙන ගෙන තියෙනවා. තීරණ ගැනීමේ හැකියාව, අධිෂ්ඨානය, ඉවසීම, කියන දේවල් හරිම වැදගත්. මමත් තවමත් ඉගෙන ගන්නවා.
මම අදටත් ළමයිගෙන් ඉගෙන ගන්න කෙනෙක්. අද ළමයෙක් ඇවිත් කිව්වොත් සර් මට හරියට ජම්ප් කරලා පහර දෙන්න බැරි වුණා කියලා. මම දන්නවා, ඒ පුහුණුවීම් මම හරියට කරලා නෑ කියලා. අපි නිහතමානීව හරියට ඉගෙන ගත්තොත් තමයි ඉදිරියට යන්න පුළුවන් වෙන්නේ.
ඇත්තටම කල්පනා කරලා බලන කොට නම් වොලිබෝල් වලින් තොර ජීවිතයක් නැති තරම්. අපේ ජීවිතවලට වඩා වොලිබෝල් වටිනවා කියලා හිතනවා. දක්ෂ ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් ටිකක් රටට එකතු කරන එක තමයි දැන් ටාගට් කරගෙන ඉන්නේ.
ද බන්දුල ජයමාන්න
සිළුමිණ
- සමන්සිරි සෙනෙවිරත්න-
30 දෙසැම්බර්, 2017
